BALIK KAVAĞA ÇIKAR MI? LİBERALLERE ANARŞİST DENİR Mİ?

 UYUMSUZLAR FRAKSİYONU

Yaşadığımız topraklarda sosyal merkez, dernek, dergi, yayınevi mecralarında toplaşan anaakım anarşistler, kendilerini ve çevrelerini tanımlamak için öteden beri bir mottoyu cansiperâne biçimde savunurlar. Bu mottoya göre; herhangi bir kişi veya grup anarşist takısını kullanıyor, böyle bir beyanda bulunuyorsa, söz konusu kişi ve grup, otomatik olarak anarşist olarak adlandırılmalıdır. Bu bakış açısını siyaseten doğruculukla bezeli bir sadakatle benimseyen anaakım anarşistler; “ tabelayı astık, dükkânı açtık” kolaycılığıyla hareket eder; ne kadar mücadele kaçkını, liberal, neo-hippi akım varsa, kimlik politikalarına tabi sivil toplumculukla melezlenerek, bu topraklarda yıllardır “anarşizm” olarak yutturulmaya çalışılır. Bu nedenle, 1990’lı yıllardan günümüze, bu coğrafyada “anarşist” takısı, çeşitli renklerden her tür liberalin kendi konumunu meşrulaştırmak için kullandığı bir kılıf olarak işlev görür. Bir çeşit tekke zihniyetiyle, birbirlerinin zaaflarını görmezden gelme önkabulüyle biraraya gelen bu gruplar, anarşizmin eylemci, militan, özgür ruhunu unutturmak, mümkün mertebe asimile etmek için çaba harcamayı da marifet sayarlar. 

Neo-hippi, sivil toplumcu ittifakın seçtiği isimler ve görünümler sürekli değişse de mantığı, zihniyet yapısı hiçbir zaman farklılaşmaz. Bu liberal güruh, yaşadıkları iç çelişkilerden mütevellit, dönem dönem birbirlerine karşı ağır hakaretler sıralar, selamı sabahı kesmeye yeltenir; ama sonuç itibariyle, hayata bakışlarındaki ortaklık onları her zaman birlikte hareket etmeye, yan yana durmaya zorlar. Yıllardır isimleri ve iddiaları taban tabana zıt birçok ekibin “kardeş kardeş” aynı bayrak altında toplanmasının  esas nedeni de budur. Eylem kaçkınlığında, lafazanlıkta, ihbarcılığa varan dedikodu kampanyalarında, isyankâr, eylemci anarşistlere karşı tavır almakta hepsi tam tekmil, omuz omuza durmaktan imtina etmezler! Kara Mecmua’dan Kaos Yayınları’na, AFK’dan Siyahi dergisine, A-Forum’dan Savaş Karşıtları’na, Biz Erkek Değiliz’e kadar bütün anaakım anarşistlerin faydacılık temelinde inşa ettikleri ittifakların sonu gelmez. 

Bütün bu ekiplerin ve benzerlerinin, onların sağında solunda salınan bazı aklıevvel şahsiyetlerin olmazsa olmaz faaliyetleri de anarşiyi mutenalaştırmaya, anarşist teoriyi ideolojiye tahvil etmeye endekslidir. Bu vesileyle kendilerini anarşizmin elitleri, kanaat önderleri olarak pazarlamak için hiçbir fırsatı kaçırmamaya özen gösterirler, tabii ki. Mücadele adına taş üstüne taş koymamış, anarşi uğruna elini sıcak sudan soğuk suya sokmaya bile tenezzül etmemiş şahıslar, fildişi kulelerden âleme akıl satarlar.

Bugünlerde bu güruh içinde gerilim dozu yüksek bir atışma yaşanıyor. Eski dostlar birbirlerini teşhir ediyor, birbirlerinin anarşistliklerini sorguluyor. İtaatsizler adı altında toplanan gruba dönük bir eleştiri furyasıdır gidiyor. Öncelikle, İtaatsizler grubunun sivil toplumculuğu ifrat noktasına vardıran söylemlerinin, onları herhangi bir anarşist eğilime dahil edilemeyecek ölçüde liberalizmin bataklığına savurduğunu hatırlatalım. Ancak yaşanan tartışma bağlamında sadece İtaatsizler’in konumunun altını çizmek, resmin tamamını görmeye engel oluyor. Bu meselede zurnanın zırt dediği nokta başka. İşin sırrı, bugün onları liberal olmakla eleştirenlerin, teori ve pratikte onlardan ne farkı olduğu sorusunun yanıtında gizli. 

Anımsayanlar olacaktır, geçtiğimiz senelerde İsyankâr Anarşistler olarak, yukarıda saydığımız kişi ve grupların hiçbirini anarşist kümesi içinde görmediğimizi, yaşama bakışları, refleksleri ve duruşlarıyla neo-hippiliğin, liberal solculuğun, sivil toplumculuğun ötesinde yer tutmadıklarını duyurduğumuzda, şimdi birbirine “sen anarşist değilsin” diye esip gürleyenlerin tümü ortak tavır almış, “anarşist olarak anılmakta, beyan esastır” lafızıyla kenetlenmişlerdi. Hatta, bütün bu liberal güruh, o günlerde kafa kafaya verip İsyankâr Anarşistleri “tecrit” etmek için kararlar almış, “şiddet fetişisti”nden “vandal”a  pek çok güzide sıfatla adımızı anmışlardı! Hele ki, şimdi herkesi kara cahil sanıp sağa sola liberallik dersi vermeye soyunan bazı şahısların, isyankârlara yönelik sarf ettiği “mikro-faşist” tanımlamasını unutmak mümkün değil! 

Bugünkü manzaraya baktığımızda ise, liberal cephe içinde bu tip tartışmaların gelişmesinin hayra alamet olduğunu düşünmüyoruz. Ortada kirli geçmişinden arınmaya çalışan, özeleştirel bir muhasebe yaparak isyana meyleden bir özne yok. Yaşananlar, yıllardır dillendirdiğimiz eleştirilerin doğruluğunun sağlaması oldu, bir bakıma. Dün yedikleri içtikleri ayrı gitmeyen, sokağa çıktıkları yegâne eylemlilik olan mitinglerde kol kola yürüyenler, bugün birbirlerini bizim yıllar önce ifade ettiğimiz argümanlar üzerinden mahkûm ediyorlar. Dün, “kendine anarşist adı veren herkesi anarşist olarak kabul etmek kuraldır, tartışması bile olmaz” diye yazanlar, bugün utanmadan “herkese de anarşist denmez yahu, bunun birtakım ölçütleri olmalı” diyorlar!  En hafif deyimle, trajikomik bir durum... Özellikle de, söz konusu tartışmaya taraf olan öznelerin hepsinin liberal küme içinde yer tuttuklarını, birbirlerine savurdukları bu salvoların liberal cenah içinde vuku bulan bir iktidar savaşından ibaret olduğu gerçeğini göz önüne aldığınızda, komedinin dozu daha da yükseliyor. 

Bizim açımızdan olay bu kadar net ve açık. Biz, isyan için herhangi bir örgütün, takvimlere tabi bir gündemin, kuyruğuna takılacak bir güruhun gerekmediğini biliyoruz. Biz makropolitik tespitlerle dünyayı kurtardığını sananlara, öznesi olmadıkları kavgalar üzerine ahkâm kesenlere sadece gülüyoruz! Trafik polisi rolü oynamanın, bedel ödemekten kaçarak, mücadele yürüten toplumsal güçlerden herhangi birinin prestijinden yarar sağlamaya çalışmanın alçaklık olduğuna inanıyoruz! Anarşist olduğunu iddia edenlere, sistemin çarklarını yağlayan figüranlar olmamak için kendi bağımsız eylemlerini, sözlerini üretmelerini; bu temelde var edecekleri yıkıcı enerjiyi sahiplenmelerini öneriyoruz. Hakiki isyanın hiçbir zaman lafazan elitlere ihtiyacı olmadığını, kendilerine kurban rolleri biçenlerin isyanı tecrübe edecek cesarete sahip olamayacaklarını haykırıyoruz. 
 

Arzularımız doğrultusunda geliştireceğimiz eylemlerin toplumu dönüştürmeye değil, onun tamamen ortadan kaldırmasına hizmet etmesini istiyoruz. Sistemin Büyük Gösterisi’nin suni muhalefet arenasına katılmayı reddediyor, varoluşsal öfkemizi kendi özgücümüz aracılığıyla ifade etmeyi seçiyoruz. Yıkıcı olmayan ve yıkımı amaçlamayan girişimlerin isyankâr iradeyi zayıflatacağının, anarşistleri mevcut tatlı su muhalefetinin arasına konumlandıracağının altını çiziyoruz. Politik bir toplumsal mücadele anlayışının, kopyala-yapıştır yöntemiyle kurgulanan süslü programların canı cehenneme, diyoruz!

Bunun için kendimizi ve bu hedefler doğrultusunda eyleyen özneleri İsyankâr Anarşist, diğerlerini ise liberal olarak adlandırıyoruz. Ayrım çizgilerinin kalınlaştırılmasını, aynıların aynı, ayrıların ayrı yerde örgütlenmesini savunuyoruz. Ve balığın kavağa çıkacağı günleri görene kadar, eşyayı adıyla çağırmaktan, kediye kedi, liberale liberal demekten vazgeçmeyeceğimizi cümle âleme bir kez daha ilan ediyoruz.